درخت

توي تنهايي يك دشت بزرگ
كه مثل غربت شب بي انتهاست
يه درخت تن سياه سربلند
آخرين درخت سبز سرپاست
رو تنش زخمه ولي زخم تبر
نه يه قلب تير خورده نه يه اسم
شاخه هاش پر از پر پرنده هاست
كندوي پاك دخيل و طلسم
چه پرنده ها كه تو جاده كوچ
مهمون سفره ي سبز اون شدن
چه مسافرا كه زير چتر اون به تن خستگيشون تبر زدن
تا يه روز تو اومدي بي خستگي
با يه خورجين قديميه قشنگ
با تو نه سبزه نه آينه بود نه آب
يه تبر بود با تو با اهرم سنگ
اون درخت سربلند پرغرور كه سرش داره به خورشيد ميرسه منم منم
اون درخت تن سپرده به تبر كه واسه پرنده ها دلواپسه منم منم
من صداي سبز خاك سربي ام
صدايي كه خنجرش رو بخداست
صدايي كه تو ي بهت شب دشت
نعره اي نيست ولي اوج يك صداست
رقص دست نرمت اي تبر بدست
با هجوم تبر گشنه و سخت
آخرين تصوير تلخ بودنه
توي ذهن سبز آخرين درخت
حالا تو شمارش ثانيه هام
كوبه هاي بي امونه تبره
تبري كه دشمنه هميشه ي
اين درخت محكم و تناوره

من به فكر خستگي هاي پر پرنده هام
تو بزن، تبر بزن
من به فكر غربت مسافرام
آخرين ضربه رو محكمتر بزن

Göçmen Kızı

Göçmen Kızı

دختر مهاجر

Ben bir göçmen kızı gördüm Tuna boyunda

من دختر مهاجری دیدم از طایفه "تونا"

Elinde bir deste gül var hasret koynunda

در دستش دسته گلی دارد و حسرت بر سینه

Söyle söyle göçmen kızı annen varmıdır?

بگو ای دختر مهاجر آیا مادری داری؟

"Ne annem var ne babam var kalmışım öksüz"

نه مادری دارم و نه پدری، بی کسی مانده ام

Sen bir öksüz ben bir garip alayım seni

تو یک بی کس من یک غریب ترا از آن خود می کنم

Alayımda gurbet elde sarayım seni

ترا مال خود می کنم و تو غربت ازت مراقبت می کنم

Telgrafın tellerinden haber varmıdır

آیا از طریق تلگراف خبری برات نرسیده؟

"Ne haber var ne mektup var kalmışım öksüz"

نه خبری هست و نه نامه ای هست، بی کس مانده ام

Doğru söyle göçmen kızı haber yokmudur

راستش را بگو ای دختر مهاجر آیا خبری نیست؟

"Ne gelen var ne giden var kalmışım öksüz"

نه کسی می آید و نه کسی میرود، بی کس مانده ام

تو بارون که رفتی

تو بارون که رفتی

شبم زیر و رو شد
یه بغض شکسته
رفیق گلوم شد
تو بارون که رفتی
دل باغچه پژمرد
تمام وجودم
توی آینه خط خورد
هنوز وقتی بارون
تو کوچه می باره
دلم غصه داره
دلم بی قراره
نه شب عاشقانه است
نه رویا قشنگه
دلم بی تو خونه

دلم بی تو تنگه

یه شب زیر بارون
که چشمم به راهه
می بینم که کوچه
پر نور ماهه
تو ماه منی که
تو بارون رسیدی
امید منی تو
شب نا امیدی

محمد بخشي اؤز ترجمه حاليندا بئله يازير (بيوگرافي استاد ميرزامحمد بخشي)

---

"متوسط ايکينجی بير خانواده ده 1308نجی ايلده اهرين ورزقان بخشی نين يوز ائولی ديزج صفرعلی کندينده دنيايه گوز آچديم.

آتام منيم آديمی محمد قويدو يئددی ياشيندا ايديم کی ورزقاندا اولان تکجه بير ابتدائی مدرسه يه يوللانديم.

مدرسه ده ياخشی نمره لر آليرديم وهميشه معلم لرين تشويقی ايله اوز به اوز اولوردوم.

ياواش- ياواش اطرافيمدا اولان شئی لردن و منظره لردن اعتناء سيز کئچميرديم ابتدائی نين اوچونجو کلاسيندا ايديم کی شعره طرف چکيلديم.

اولده داغ – داشين و طبيعتين وصفينده قوشمالار يازيرديم و سونرا اجتماعی و ادبی شعرلر يازماغا باشلاديم،چاليشيرديم کی ادب پرور انسانلارلا گوروش ائله ييم تا بو يول ايله بيليگيمه آرتيريم.

اونون طبعينی سيناماق اوچون احساسلی بير شعرين نمونه اوچون بوردا يازيريق:

تئل اولسون

دوستوم بيرگون دئدی بيرسفريم وار

همسفرلر گره ک اهل دل اولسون

ادبلی اگلشين ادبلی دورسون

ايستر آرخاسيندا دوران ائل اولسون

چيخاق بير داغلارا دره ک گول چيچک

طبيعت ائله ميش داغلارا بزه ک

شرف دن دانيشاق،انسانی گزه گ

بولبول چهچهه وورسون باغلار گول اولسون

قوناقيم وار شعر و سخن استادی

دانيشيغيندا وار سوزونون دادی

شعرلری ياتانلاری اويادی

ايسته ر ياتان کاهل اولسون وئل اولسون

مقصد "اهريميزدير" گوزل باغی وار

آرازدان اويانا قانلی ياغی وار

دئييرلر داغلاردا آوو آياغی وار

گزيرلر هئی دومان اولسون يئل اولسون

داغلاردا اوخويور چولون قوشلاری

گويه باش قالديريب توت آغاجی

گول چيچک آچيبدير يارياماجلاری

دره لردن شر- شر آخان سئل اولسون

طبيعت اوغلويام سئوه ره م مهمان

انسان گره ک اولسون واقعده انسان

"بخشی" آرزو ائديرم مدام خدادان

صبا اسسين دالقالانان تئل اولسون

---

منبع كتاب ادبيات اوجاقي

Aşk mesajı

Biliyorum bugün kulakların bir başka çınlayacak, anlayacaksın seni yine nasıl andığımı, özlediğimi. Ellerin titreyecek, gözlerin yollarda kalacak, sende hissedeceksin yüreğimde neler hissettiğimi!

AŞK MÖNÜSÜ

AŞK MÖNÜSÜ

Sen sabahlar ve şafaklar kadar güzelsin

تو به اندازه ی صبح ها و شفق ها زیبا هستی

sen ülkemin yaz geceleri gibisin

تو مانند شبهای تابستان سرزمین من هستی

saadetten haber getiren atlı kapını çaldığında

beni unutma

ای سواری که اورنده ی خبر سعادت هستی هنگام زدن در مرا فراموش نکن

ah! saklı gülüm

آه ! گل پنهان من

sen hem zor hem güzelsin

تو هم سخت و هم زیبا هستی

şiirlerimin ılıklığında açılmalısın

در گرمای شعرهایم باید شکوفا بشوی

sana burada veriyorum hayata ayrılan buseyi

به تو در این شعر بوسه ی ای را هدیه میکنم که راهی به سوی زندگانی دارد

sen memleketim kadar güzelsin

تو به اندازه ی مملکتم زیبا هستی

NAZIM HİKMET

دوستان عزیز چون ترجمه ها توسط خود بنده انجام میگیرد ممکن است اشتباهاتي رخ دهد .

پنج وارونه

پنج وارونه چه معنا دارد ؟!
خواهر کوچکم از من پرسيد
من به او خنديدم
کمي آزرده و حيرت زده گفت
روي ديوار و درختان ديدم
باز هم خنديدم
گفت ديروز خودم ديدم
مهران پسر همسايه
پنج وارونه به مينو ميداد
آنقَدَر خنده برم داشت که طفلک ترسيد
بغلش کردم و بوسيدم و با خود گفتم
بعدها وقتي غم
سقف کوتاه دلت را خم کرد
بي گمان مي فهمي
- پنج وارونه چه معنا دارد

دستهامان نرسيده ست به هم...
از دل و ديده ، گرامي تر هم
آيا هست؟
_ دست ،
آري ، ز دل و ديده گرامي تر:
دست !
زين همه گوهر پيدا و نهان در تن و جان ،
بي گمان دست گرانقدر تر است.
هر چه حاصل کني از دنيا ،
دستاوردست !
هر چه اسباب جهان باشد ، در روي زمين ،
دست دارد همه را زير نگين
سلطنت را که شنيده است چنين؟!
شرف دست همين بس که نوشتن با اوست !
خوشترين مايه دلبستگي من با اوست.
در فروبسته ترين دشواري ،
در گرانبارترين نوميدي ،
بارها بر سر خود ، بانگ زدم :
_ هيچت ار نيست مخور خون جگر ،
دست که هست !
بيستون را ياد آر ،
دستهايت را بسپار به کار ،
کوه را چون پر کاه از سر راهت بردار !
وه چه نيروي شگفت انگيزي ست ،
دستها ئي که به هم پيوسته ست !
به يقين ، هر که به هر جاي ، در آيد از پاي
دستهايش بسته ست !
دست در دست کسي ،
يعني : پيوند دو جان !
دست در دست کسي ،
يعني : پيمان د و عشق !
دست در دست کسي داري اگر ،
داني ، دست ،
چه سخن ها که بيان مي کند از دوست به دوست !
لحظه اي چند که از دست طبيب ،
گرمي مهر به پيشاني بيمار رسد ؛
نوشداروي شفا بخش تر از داروي اوست !
چون به رقص آئي و سر مست بر افشاني دست ،
پرچم شادي و شوق است که افراشته اي !
لشکر غم خورد از پرچم دست تو شکست !
دست ، گنجينه مهر و هنر است :
خواه بر پرده ساز ،
خواه در گردن دوست ،
خواه بر چهره نقش ،
خواه بر دنده چرخ ،
خواه بر دسته داس ،
خواه در ياري نابينائي ،
خواه در ساختن فردائي !
آنچه آتش به دلم مي زند ، اينک ، هر دم
سرنوشت بشر است ،
داده با تلخي غم هاي دگر دست به هم !
بار اين درد و دريغ است که ما
تيرهامان به هدف نيک رسيده ست ، ولي
دست هامان نرسيده ست به هم !
دست من اما خاليست...

باران

واي، باران؛ باران؛
شيشه پنجره را باران شست.
از دل من اما،
چه کسي نقش تو را خواهد شست؟
من شکو فائي گلهاي اميدم را در روءياهامي بينم،
و ندائي که به من مي گويد:
"گر چه شب تاريک است
دل قوي دار،
سحر نزديک است
از گريبان تو صبح صادق، مي گشايد پر و بال.
تو گل سرخ (نازنين)مني، تو گل ياسمني
تو مثل چشمه نوشين کوهساراني
تو مثل قطره باران نو بهاراني،تو روح باراني
تو چنان شبنم پاک سحري؟
- نه، از آن پاکتري.
تو بهاري؟ نه،-بهاران از توست.
از تو مي گيردوام، هر بهار اينهمه زيبايي را.
گل به گل،سنگ به سنگ اين دشت
يادگاران تواند.
رفته اي اينک و هر سبزه و سنگ
در تمام در و دشت سوکواران تواند.
در دلم آرزوي آمدنت مي ميرد
رفته اي اينک،اما آيا باز بر مي گردي؟
چه تمناي محالي دارم خنده ام مي گيرد!
در ميان من و تو فاصله ها ست.
گاه مي انديشم،
-مي تواني تو به لبخندي اين فاصله را برداري!
تو توانائي بخشش داري.
دستهاي تو توانائي آن را دارد؛
-که مرا، زندگاني بخشد.
وتو چون مصرع شعري زيبا،
سطر برجسته اي از زندگي من هستي.
من در آئينه رخ خود ديدم، و به تو حق دادم.
آه مي بينم،مي بينم
تو به اندازه تنهائي من خوشبختي
من به اندازه زيبائي تو غمگينم
آرزومي کردم،
که تو خواننده شعرم باشي.
-راستي شعر مرا مي خواني؟-
نه،دريغا،هرگز،
باورم نيست که خواننده شعرم باشي.
- کاشکي شعر مرا مي خواندي!-
وقتي تو نيستي، خورشيد تابناک،
شايد دگر درخشش خود را،
و کهکشان پير گردش خود را
از ياد مي برد. و هر گياه،
از رويش نباتي خود، بيگانه مي شود.
افسوس!
آيا چه کسي تو را،
از مهربان شدن با من، مايوس مي کند؟
اي مهربان من،
من دوست دارمت؛
چون سبزه هاي دشت
چون برگ سبز رنگ درختان نارون.
اي قامت بلند مقدس،تنديس جاودان،
اي مرمرسپيد،
اي قامت بلند اي از درخت افرا
گردنفرازتر
از سرو سربلند بسي پاکبازتر
اي آفتاب تابان
از نور آفتاب بسي دلنوازتر
اي پاک تراز برفهاي قله الوند،
تو ،با نوشخند مهر،با واژه محبت،
فرسوده جان محتضرم را ز بند درد
آزاد مي کني.
وبا نوازشت،اين خشکزار خاطره ام را،
آباد مي کني.
اي مرمر بلند سپيد،اي پاکي مجرد پنهان
مهر سکوت را ،زين سنگواره لب سرد ساکتت
-بردار
اي آفريده من،با واژه هاي ناب
در معبد خيالي خود ساختم تو را.
اما،اي آفريده من!
-نه، اي خود تو آفريده مرا،
-اينک،
با من چه مي کني؟؟؟؟؟؟!!!!!!
اي بلند اندام،سياه جامه به تن،دلبر دلير، آن شير
بيا که ديده من
به جستجوي تو گر از دري شده نوميد
گمان مدار که هرگز
-دري دگر زده است
در انتظار اميدم،در انتطار اميد
طلوع پاک فلق را،چه وقت آيا من
به چشم- غو طه ورم در سرشک-
خواهم ديد؟؟؟!!!
تو اي گريخته از من! حصار خلوت تنهايي مرا بشکن
به من بتاب،که سنگ سرد دره ام
که کوچکم،که ذره ام
مرا ز شرم مهر خويش آب کن
مرا به خويش جذب کن،مرا هم آفتاب کن.
دوباره با تو نشستن
- دوباره آزادي؟
مگر به خواب ببينم،
- شبي بدين شادي
اگر تو باز نگردي،به طفل ساده خواهر
که نام خوب تو را
زنام مادر خود بيشتر صدا زده است
چگونه با چه زباني به او توانم گفت:"که بر نمي گردي"
ونام خوب تو در ذهن کودک معصوم
تصوري ست هميشه،
هميشه بي تصوير،هميشه بي تعبير
دوباره با من باش! پناه خاطره ام
اي دو چشم،روشن باش!(فانوس روشن باش)
من ندانم که کيم ،من فقط مي دانم
که تويي،شاه بيت غزل زندگيم

قاراگؤزلر

گؤزلرینین قارانلیغیندا

گؤز وئردین ایشیق وئرمه دین

اؤیله دالدیم گؤزلرینده کی یاریم

او قارانلیقدا یولوموبئله ایتیردیم

بلکه اودور کی سنه چاتابیلمیرم

سئوگیِلی قاراگیله م

Atilla Ozan

قره داغ

سوسنلی سونبوللی گوللی میشه لی هر یرده دییلر آد ین قـــره داغ

ایگیدین مـــــــرد اولی اوبان وفالی بیرلشیب ایل اوبان یادین قــره داغ

مرکز اوزومـــــــــــــدل اولوب ورزقان آرپاسی بوغداسی مرجیسی تالان

هــــر ییره پایلییر یرالما سوغــــــــان گورمه لیدور هر اویااغین قــره داغ

ورزقــــــــــــانین یانی دیــــزه لللی چوللی بنفشه لی گوللی چیچکلی

صومـــــــدیل جوانی الی صــــــنعتلی باش قوزاییپ بوغدا داغین قره داغ

پیر سقـــــــادان آخیر اهرین چــــــایی تمام گول چیچکدی بهـــاری یایی

کامتالین داغینــــــــدا وار مومـــــیایی او اولاللار اوچــــــولارین قــره داغ

ایل اوـــــان بزییر ییـــلاقی داغـــی جننت اوخشویار ایرینین باغـی

اوخـــاریا گلسن سن آخشـــام چاغی اوزه گولر آلــــــمالارین قـــره داغ

کاســـــــینین کوشنی بهشــــته بنزر گویجه سلطان یرین آغ قویون بزر

ورزقـــان یرینده آت گامیش گــــــزر وار ساری قایماخدا دادین قره داغ

سنین اصلـــی آدیــن واردی کـــارا داغ مخــفف ادیپــــلر اولـــوپ قره داغ

چـــولـونده بوز سوری قـــولاغینــدا داغ چریشلرده ســـاری یاغین قره داغ

بیــــر تاریخدی سنه جوشون قلعه سی خویناری اوستونده وار قیز قالاسی

الینـــده مسلسل ستــــــار بالاســــی قوچـــــاخدیر هر بیر اولادین قره داغ

اون سگیز محالسان چوخ آدلی سانلی بوغدالی یونجالی معدنلی کانلی

ایللـــــــرین یاشیر شهرتلی شانلـــی هر یانا پایلانیر بالین قره داغ

کلیبر اوستونــــــــــده بابک قالاســی ایگیدلر یوردودی وار تماشاسی

دوشونـــــــده آرپیچی بابک قالاســـی دوشمنلرین توکدی قانین قره داغ

سبلان سهندین آدی ســــــــانی وار سرعینن آخان سویون دادی وار

دره لر ده بال قوطوســـــــی بالی وار مشهوردی سبلان بالین قره داغ

دیزمار بیر محالدی باغی میوه ســـی داغلاریننان گلیر کهلیگین سسی

اوچــــولار گـــــودللر اوون بره سین شر شر آغار آراز چایین قره داغ

خــــــدافرین سنه بویوک دایاخـــدیر مرز ده کی ایگیدلرین قوچاخدیر

سنــــتده یاشایانلار دایم اویاخــدیر قویماز گوله قانلی یاغین قره داغ

اوشتوبوندن گلیــــر گردکان یوکــــی مردانقیم انجیر ویریر سیل کیمی

داغلارینــــــدا گزیر اوو ایکی ایکــی گول چیچکدیر درن داغین قره داغ

مغانین غله ســی قویونی یاغــــی پنیری قورودی قاتیخ قایماغی

امـــلیک قوزولاری چمنـــی باغـــی اولوپ سنین افتخارین قره داغ

پامبیغی پایلانیر تبریـــــز تهرانــــــــا جواب ویریر بوغدا اونی ایرانا

تراکتوررار هارای سالیــــــر هریانــا آباد ایدر کشت کارین قره داغ

مواضخان ماحالی بویوک جلگه دی خواجه سی سرندی آباد اولکه دیر

نهندی هیقی چوخ سویملــــی دیر یادگاردی داغین داشین قره داغ

حسنـــو محالی گوللی میشه لـــی پامبیخلی دویلی تر بنفشه لی

ماراللار یوردودی نازلــی عشوه لــی چوخلی سوور اوز ایرانین قره داغ

زمستانیـــن دوندی بــــاهارا یازا گوزلین باتیبدی عشویه نازا

بخشی شرمندن دور سنه شعر یازا واردی سنین مین اوصافین قره داغ

شعر از استاد میرزامحمد بخشی

گوله گوله سئودیگیم بن گئدیرم

گوله گوله سئودیگیم بن گئدیرم

Gülə gülə bən geddim dildaşlar

ها دئسینلر هامی اؤلمه سه قوجالاجاق

او گنچلیغین گؤزللیغی کیمسه یه قالمایاجاق

ساناق اوزون بوزوشوپ ساچین آغاراجاق

قارا گؤزارینی سئومیشم، قارا قالاجاق

پس دئمه اونوت بنی ،اوناتمام، آما سن اونوت کی سئوه نین وارمیش

Atilla Ozan

عشق آمد

مرده بودم سالها ،بی حضور سبزعشق

از در آمد عشق ،جان مرده ام را زنده کرد

ور شکسته اعتبار هستی ام را بند زد

تاج بر فرق ام نهاد ، دولتم پاینده کرد

قحطی مهر آمده.......، قهر کامم را بسوخت

چهرۀ زیبای عشق ، قهر را شرمنده کرد

بغض تنهایئ... گلویم را چودستی میفشرد

با نوازش های خود، گریه ام را خنده کرد

توسنی مغروروُسرکش بودم..امّا شاه عشق

کرده رامم عاقبت ،در بارگاهش بنده کرد

گم بدُم .......در کوچۀ تنگ وُ تاریک دلم

با چراغش .. پیش افتاد وُ مرا یابنده کرد

من .... کویری خشک بودم، تشنۀ زایندگی

خاک نازای مرا .....با بارِشَش زاینده کرد

جز نقاب ازتیرگی .....،بر چهرۀ دنیا نبود

زلف زیبایئ گشود ...عطرخود افشانده کرد

قلب اقیانوسی من... ، ساحل امنی .. نداشت

موج عشق آمد ..کران را با خودش زیبنده کرد

بود شوق رُویِشی در ریشه های من..... عقیم

با شمیم اش...... بذر جانم را زنو بالنده کرد

دفتر ایّام عمرم .... صفحه ای روشن نداشت

تیرگی ها را زدود ، رنگی از....... آینده کرد

مرده بود ازبیکسی، در (پرستو)...شور عشق

شور عشق از در رسید،... بودنم ارزنده کرد

.......................................................

باز رویا دیده بودم دوش وُ دست آرزو

برگ نا بنوشته ای راثبت در پرونده کرد

شعر از پرستو ارسطو

<<حکایت فقر>>

من از دیار فقر می آیم

آنجا که

خانی نیست

نانی نیست

حالی نیست

من از دیار فقر می آیم

با چهره ای مغموم

رنگ پریده از رخسار

چروک نقش بسته برگونه

من از دیار فقر می آیم

با کامی تلخ ازرنج روزگاران

رنگی سوخته از تابش گرما

گونه ای قرمز از سوز زمستانها

من از دیار فقر می آیم

با خوابهای آشفته

حرفهای نا گفته

عقده های در گلو خفته

خانه متروک و سقفهای دود اندود

من از دیار فقر می آیم

آنجا که روباه و گرگ ومیش

در تقسیم غنایم همداستان شده اند

و سهم ما این مردم شریف و زحمتکش

من از دیار فقر می آیم

سرزمین شکستن استخوانها

سرزمین سقوط آدمها

سرزمین پژمردن شقایقها

سرزمین خشکیدن اعتمادها

سرزمین فرار ایمانها

سرزمین آسمان مه آلود

سرزمین کبوتران خونین بال

سرزمین غنچه های پژمرده

من از دیار فقر می آیم

مرا نگاه کن

چهره ام رنگ غروب

هیکلم تکیده

قامتم خمیده

آرزو هایم خشکیده

روزگارم آشفته

نفسهایم بریده

پیراهنم دریده

بهارم خزان

اشکهایم باران

آسمانم دودی

خانه ام بی روزن

اندرونم غوغا

ناله ام افغان

من از دیار فقر می آیم

بر بام آرزو پرواز می کنم

تا شهر فرنگ

قصری بر لب دریای خیال

و باغی که در آن میوه ها آویزان

و نهری زیر درختان جاری

حوریان در رقصند

هر چه خواهی به وفور

کباب قرقاول

پسته رفسنجان

قالی بافت کویر

روی میزم چیده

میوه های نو رس

بهترین شیرینی

همه جا آبادی

همه جا در شادی

شراب ارغوانی

و بانگ نوشانوش

لحظه ای بعد اما

دستهایم خالی

خیالم بر باد

و من و خاطری آشفته

و غوغای معده ای خالی

و یکدنیا خاطرات تلخ

من از دیار فقر می آیم

بچه ها از من کیف وقلم می خواهند

و اسباب بازی ولباس زیبا

وشیرینی وشکلات

ومن هر چه را دارم در ظرف نداشتن

به آنها تقدیم می کنم

من از دیار فقر می آیم

حکایت من حکایت خشکسالی وبی آبی است

حکایت من حکایت خزان وبی برگی است

حکایت من حکایت آوارگی در کوچه های بی سروسامانی است

حکایت من حکایت غربت آدمها در شهر نداشتن هاست

من از دیار فقر می آیم

آنجا که آرزو های آدمی هر گز نمی روید

آنجا که خنده های تلخ از گریه غم انگیز ترند

آنجا که بوی کباب همسایه محله را داغدار می کند

آنجا که اصالت از آن نان است و آدمها از رونق افتاده اند

آنجا کهبرهنگی وگرسنگی نشان برابری آدمهاست

آنجا که هیچ کس در امان نیست هیچ کس بی فغان نیست

آنجا که به قرص نان می گویند ماده حیات

آنجا که بچه های ولو در کوچه وبازار در زباله های شهر

به دنبال پوست پرتقال می گردند

آنجا که ناله های شبانه موسیقی رایج شهر است

آنجا که آسوده خا طران و بیدردان

زردی را نوعی رنگ می پندارند

وسبکباران ساحلها سالهاست

که از حکایت کشتی طوفانی بی خبرند

من از دیار فقر می آیم

در ولایت فقر بچه ها پیر به دنیا می آیند

در ولایت فقر روزها به اندازه سال طولانی است

در ولایت فقر درخت عشق خشکیده است

در ولایت فقر به رنگها ونگاهها اعتماد کن

که زبان فریبت می دهد

در ولایت فقر درختی دیدم بارش نفرت

در ولایت فقر مردمی دیدم که خرافه می فروختند

در ولایت فقر آدمیانی را دیدم که بر سر خود چانه می زدند

در ولایت فقر درخت دانایی رانمی کارند

زیرا مزاحم خوشبختی است

در ولایت فقر به قول یک شاعر

<<نان نیروی شگفت رسالت را مغلوب می کند>>

در ولایت فقر به گرگ می گویند ارباب

به موش می گویند خزانه دار

به روباه می گویند سیاستمدار

درولایت فقر قلم همواره دست به عصا است

و کوچه های عبورش باریک ونا امن است

در ولایت فقر حرفهای تکراری است واژه های تو خالی است

در ولایت فقر همه آمو خته اند

که هر چه پیش آید تقدیر است

من از دیار فقر می آیم

در دیار فقر

پیر مردی را دیدم که به بزغاله می گفت فرزندم

پیر زنی را دیدم که به گاوش می گفت ارباب

مردی را دیدم با معده خالی که به نان می گفت ...

تو کجایی تاشوم چاکرت

مردی را دیدم که استخوانی را دندان می زد

و می گفت بهتر از فلسفه است

در دیار فقر

آ دمیانی را دیم آنسوی نرده ها

آدمیانی را دیدم کارد خونین در دست

آدمیانی را دیدم نشسته بر معبر با دستان دراز

آدمیانی را دیدم در هاله ای ازدود غلیظ

آدمیانی را دیدم در حال فرار از ژاندارم وپاسبان شهر

آدمیانی را دیدم که به فلسفه می گفتند حرف مفت

آدمیانی را دیدم که ناله شان این بود

<<تن برهنه ما را که پوشاند>>

آدمیانی را دیدم که نوایشان این بود

<<غم نهانی ما را که می داند>>

و اینها همه از دیار فقر بودند

وتنها اهالی فقر می دانند

که حکایت فقر چگونه حکایتی است

تقدیم به موعود عصر

روزگاری ست که در محبس تنهایی خویش

می شمارم نفس و لحظه ی تکراری خویش

کی به پایان رسد این روز و شب تکراری؟

یا به آخر رسد این زندگی اجباری

برگ پاییزم و در فصل بهار جایم نیست

ماه هم روشنی کوری شبهایم نیست

رنگ نیلی افق گشته به رنگ نفرت

بر دل تار جهان مانده یه دنیا حسرت

کاش بودی و مرا یاور و غمخواری بود

بهر ما منتقم و ناجی بیداری بود.

هستی و چشم من از دیدن تو محروم است

گویی تا عرصه ی محشر به همین محکوم است

شاعر بیدل تنها ز چه با تو گوید؟

وقتی غم از همه سو قلب مرا می جوید

من سراپا گنهم باز تو را می خواهم

خوب می دانم عزیزم که زیاده خواهم

همسفر با من و شعر و قلم و دفتر و فکر

هر نفس یاد دلم باش غزلواره ی بکر

روزگاری ست که شب رنگ همه روز من است

خنده ام تلخ تر از گریه ی جانسوز من است.

برف

برف رقصان فرود می آید

از خدا تا انسان

وپیامی همراه

به آسمان اگررسی

به خاک برمی گردی

تا برویانی به آبادانی

سپید وزیبا

در تلالو ودرخشش

بزم انتظار

این منم آمیخته با دلبستگی آشنا با تار و پود خستگی

همنفس با تیک تاک هر زمان کولی غربت نشین این جهان.

این منم خو کرده با هر رنج و تب بی ستاره مانده در آماج شب

دلزده از این صبوری های پوچ از تمام لحظه های رنگ کوچ.

این منم در خاطره مدفون شده بهر لیلایی که نیست مجنون شده

دیده بان اینهمه بیراهه ها زخم خورده از تمام سایه ها.

این منم با چشمهای خیس و تار زل زده برمردمان این دیار

یک نفر بیگانه با هر سختی است دیگری همخانه ی بدبختی است.

این منم یک بیگناه پر گناه چشمهایم یخ زده در هر نگاه

چون خیالم پوچ از هر اشتیاق شعرهایم درد دل های فراق.

این تویی پنهان شده از دیده ام این منم بر گریه ام خندیده ام

یک نفس با درد دلهایم بساز ای صدایت های و هوی هر چه ساز.

سالها گذشت...

چرخهای ارابه ی زمان چرخید و چرخید تا رسید به امروز

امروزی که چون همیشه در انتظارت بودم.

مر ثیه ی تنهایی ام را خوب از بر کرده ام:

(همیشه وقت برای رسیدنت دیر است)

و وقت برای آمدنت دیر شد.

عقربه ها گذشتند

می دانی ارمغانشان از این همه سفرهای تکراری برای من چه بود؟

بقچه ای به اندازه ی سالها روزمرگی و حسر ت و انتظار...

کاش ره آورد سفر عقربه ها مژده ی رسیدنت بود.

حالا اگر بگویم ناامید شده ام می گویی:نا امید شیطان است.

اگر بگویم از انتظار خسته شده ام .می گویی:شوق دیدار با

چشیدن تلخی انتظار دلچسب تر است.

اگر بگویم زندگی برایم چیزی نیست غیر از عادت و عادت و ...

می گویی:زندگی چیزی نیست که لب طاقچه ی عادت از یاد من

و تو برود.

اگر بگویم بی تو شب و روزم یکی ست .آن وقت است که می

گویی :بالاتر از سیاهی رنگی نیست.

پس فقط می گویم :(در انتظارت می مانم برای همیشه ای منتظر)

فقط بیا بگو این شعر را چه می نامی؟

غمی غریب دلم را به سخره می گیرد

چه ناگهان غزلم بی بهانه می میرد.

چه ناگهان شب من بی ستاره می ماند

چگونه باور من شد که سایه می ماند؟

چگونه بی تو زمانه هنوز می گردد؟

نگو لبان من است این که بی تو می خندد

به رایگان غزلت را به یاد ها دادم

نوازش سحرت را به بادها دادم.

کنون منم ! غزلی ناتمام و بی پیکر

به جان لحظه ی آخر بیا مرا بنگر.

به جان هق هق روز و شب دل ریشم

که تا به لحظه ی مردن به تو بیندیشم.

من و تمام خیالم روایت دردیم

به دور عکس تو هر روز طواف می کردیم.

دوباره من ،قلم و عشق و بی سر انجامی!

فقط بیا بگو این شعر را چه می نامی

(آیا نمی آیی؟)

چه خوب آرام می گیرد دلم با یاد تو آری

کسی در گوش من گوید که تو یک روز می آیی.

بسی تنهایی و رنج و بسی رویای نافرجام

شدند یک کوله بار برپشت این شبگرد تنهایی.

صدایت می زنم هر روز و شب آرام و آهسته

بگو ای منتظر چون من در این ویرانه با مایی.

اگر امروز من رنگ خزان است باوری گوید:

به روح زخمی انسان قسم منجی فردایی.

تو تندیس طلوع سبز عشقی آخرین امید

منم رنگ غروب و غم !نمی پرسی چه غمهایی؟

غم تنها شدن در جمع غم نامردی مردان

غم مردن میان سرزمین مادری در وهم و تنهایی

تمام هستی ام جانا فدای خال لبهایت

ز پافتاده ام دیگر ببین گشتم تماشایی!

تمام سهم من از تو حضوری سبز در رویاست

به جان عشق دستم را بگیر مرد اهورایی

گذشتند جمعه ها بی تو همه خاموش و تکراری

من امشب زخمی هجران تو (مهدی ) نمی آیی؟

بر كرانه هاي ابر

چلّه نشسته بودم در پستوی دلدادگی

باز گشته ام در خمار زلالی

مرغان را جرأت نوشتن آسمان نداده اند

پرواز آموختنی نیست!

در گرهگاه عقل و احساس جان شده ام

در کبوتر خانه ی زنانگی

به چاه لذت می نگرم

در اقلیم بادها

بر سریر ابر

عروس پوشالی

هرچه بیشتر می نویسم

خودم را بر آسمان

عطش پرواز

می گیرم

تندیس ام را می بینم افتاده در گِل

مرا چه شد که تهی می شوم و این چنین تن را در چشمه سار لذت می شُویم

مرا چه شد که پرهیز را شکسته ام

وکودک دلم بر کرانه های ابرهوس چکیدن دارد

آذرخش صدایی از فراسوی بادگیرها

پره های خواب مرا آرام می کند

در تیرگی شب میان جنگل های توسکا با .... نور شمال می رقصم و به دنبال پستان نور می گردم

می خواهم از هیزم گناه پر کنم آتشدان دل را

و شعله ام را بر آسمان بنویسم

شعر از پرستو ارسطو

جزیره

من همون جزیره بودم ، خاکی و صمیمی و گرم ، واسه عشق بازی موجها ، قامتم یه بستر نرم ...

یه عزیز دردونه بودم ، پیشه چشم خیسه موجها ، یه نگین سبز خالص ، توی انگشتر دریا ...

تا که یک روز تو رسیدی ، توی قلبم پا گذاشتی...!!! غصه های عاشقی رو ، تو وجودم جا گذاشتی...

زیر رگبار نگاهت ، دلم انگار زیرو رو شد ، برای داشتن عشقت ، همه جونم آرزو شد.

تا نفس کشیدی انگار ، نفسم برید تو سینه ، ابر و باد و دریا گفتن ، حس عاشقی همینه.

اومدی تو سرنوشتم ، بی بهونه پا گذاشتی ، اما تا قایقی اومد ، از منو دلم گذشتی؟؟؟ رفتی با قایق عشقت ، سوی روشنی فردا ، منو دل اما نشستیم ، چشم به راهت لب دریا...

دیگه رو خاک وجودم ، نه گلی هست نه درختی ، لحظه های بی تو بودن ، می گذره اما به سختی!

دل تنها و غریبم ، داره این گوشه میمیره ، ولی حتی وقت مردن ، باز سراغتو میگیره..... میرسه روزی که دیگه ، قعر دریا میشه خونم ، اما تو دریای عشقت ، باز یه گوشه ای می مونم.

من همون جزیره بودم ، خاکی و صمیمی و گرم ، واسه عشق بازی موجها ، قامتم یه بستر نرم ...

یه عزیز دردونه بودم ، پیشه چشم خیسه موجها ، یه نگین سبز خالص ، توی انگشتر دریا

اگر تو بودی

اگر تو بودی پشت خاطراتم اینقدر خمیده نبود.اگر تو بودی آسمان

غزلهایم اینقدر بی ستاره نبود.اگر تو بودی تو رامیسرودم .نگاهت را

صدایت را و هرم نفسهایت را.اگر تو بودی تنها دلخوشی ام منظره ی دل

انگیز رویای نیمه شبم نبود.اگر تو بودی از حقیقتی دیگر سیراب می

شدم .میله های قفس اجبار را می شکستم و به تو میرسیدم.دستانت

را می گرفتم و شوق زندگی را از سرانگشتانت می آموختم.اگر تو بودی

در حجم دلتنگی این زمانه این همه تنها نبودم .اگر تو بودی با روشنایی

آشتی می کردم و دیگر ستاره ها را در آسمان خیالم خاموش نمی

کردم.اگر تو بودی در گوشه ای از این غریبستان ،غریبه ای از بی مهری

ضجه نمی زد.اگر تو بودی با دستانت مرا تا خدا می رساندی .

حالا که نیستی...

دگر چه بنویسم؟

می نویسم تنهایم .تنهاتر از صخره ای در میان بزرگترین اقیانوسها.می

نویسم می خواهمت با اینکه مرا نمی خواهی .می نویسم دوستت دارم

حتی اگر دوستم نداشته باشی.می نویسم گل مهتابم!منجی موعود !

بی تو خیلی دلتنگم .بیا!

بیا و بببین شعرهایم ،اشکهایم ،تنهایی ام و حتی دردهایم ریا نیست.

بیا و ببین بی ریا ترین خسته ای که خستگی اش و انتظارش ریا نیست.

بیا و ببین روزها و شبهای تکراری ام را که تا جنون چند قدمی بیشتر

فاصله ندارند.

بیا و ببین خواب سنگین دلخوشی هایم را.

من تو را می خواهم و عاشقانه نامت را در گوش همه ی زمان فریاد می

زنم.

من تو را می خواهم .نگاهت را ،دستانت را،صدایت را،سکوتت را ،خنده

هایت را وحتی اشکهایت را.من حضور تو را می خواهم و می دانم که

این برای کسی چون من که لایق یک نگاه گذرای تو هم نیست خواسته

زیادی ست.

ولی من با وجود این همه حقارتم ،عظمتت را می خواهم!

تقدیم به کسی که بی صدا آمد و بی صدا رفت

گئدیرسن

ساللانا ساللانا آلا گؤزلی یار باش گؤتوروپ نه مکانه گئدیرسن

قاشلاروو کمان کیمین قوروپسان سینیخ قلبی سن نشانه گئدیرسن

کهلیک کیمین افتان وخیزان سؤزرسن هر گئتدیکجن قراریمی کسر سن

آهو تک کؤوؤیؤپ یالقوز گزیرسن آختاریر سان آشیانه گئدیرسن

یئل وورور داغیدیر قارا تئللرین تئل اسدیکجه خوشو گلیر یئللرین

یاواش یئری کمر کس بئللرین اود سالیرسان شیرین جانه گئدیرسن

قارا تئل یاراشیر او دال گردنه قورخورام کج باخا بد نظر سنه

بیلمم نیه دوتوپ غضبین منه رحم ائتمیر سن بو جوانه گئدیرسن

سن بیر شمع سن من اولموشام پروانه دولانیم باشووا قوی یانه یانه

مغرور اولوپ بئل باغلاما جهانه جهان دا وار مین فسانه گئدیرسن

سن بیر گل سن منی خاره سالارسان غربت ائلده آه زاره قالارسان

«بخشی»دئیر گئتمه پشمان اولارسان افسونگردی بوزمانه گئدیرسن

قوجا تبریز

دئمه شهید وردیم خسارت گؤردوم سن باشوواوجا دوت آی قوجا تبریز

باقر خان ستار خان یوردوسان،وار اول سووپسان چوخ قیشلار،یای، قوجا تبریز

سایمویوپسان شاهی سلطانی خانی قوینوندا بسله ییپ سن شیخ خیابانی

مشروطه قوزویان سنین تک هانی ؟ جانیندان وریرسن پای قوجا تبریز

قوچاق نبین،قوچ کوراوغلون وارسنین اوجا داغین،آباد یوردون وارسنین

اردبیل، اهر تک ائلین وار سنین گلیر ورزقاندان های قوجا تبریز

ایگیت جوانلارین گؤستریر هنر مباز اوغلون وار تامام سربسر

آذر اوغلانلارین مردانه گزر دشمنلره سالار وای قوجا تبریز

مشکین سراب سنه دایاقدورشیرتک آذرشهرمراغه قوچاق ایگیت تک

مرند شبسترین،کندلرین تک تک ائله بیل جوشوپدور چای قوجا تبریز

دنیاوار،گؤی مسجد،ارکین وارسنین هامی بیلیر چوخ ایگیدین وار سنین

سبلاندان آخان سئلین وار سنین مغان جوشه گلیپ دای قوجا تبریز

ائل سؤن گنجه لی قره خانلیلار وطنی چوخ سون او حاجالیلار

یاغبستلو ایگیدی قره داغلیلار همیشه بیر کمک سای قوجا تبریز

مرکز اسلامسان عبادتین وار بو یولدا دنیا جان شهامتین وار

حمله ن وارفتحین وارشهادتین وار مکتبوو دنیایه یای قوجا تبریز

تؤم ئولکن،ائلین گلیپدور هایا قویماروخ تبریزیم دنیانی سایا

«بخشی»شعرلرین جهانه یایا دئدیرده دشمانا وای قوجا تبریز

باهالیخ

ئورَگیم یاندی کباب اولدی آجندان باهالیخ

طاقچادا توزلو قالیپ قدان وچایدان باهالیخ

قد کی اعیان مالیدور، دای تاپا بیلمَم کشمش

دای گروکمور گؤزومه سبزی بادمجان باهالیخ

من پیشیک تک اَتی گؤرجَک قاچیرام، هو چکیرم

باخ حاج عسگر آپاریر راستانی یاریدان باهالیخ

چون منیم بوشدی جیبیم، یوخدی ریالدان خبریم

اودیکی خلق دِییر آژدا یوخ ایمان باهالیخ

پول اولوپ جن، من اولدوم ایله بیل بسم الله

هاردا الله آدی گلسه قاچا شیطان باهالیخ

اوکو دولتی سنه آشمیجاخدور قاپیسین

کاسیبین یوخ قاپیسی وئرمیه میدان باهالیخ

کارمندین حقوقو اون گؤنو بول سول گرری

باقیسین گئتملیدور آللاها مهمان باهالیخ

زارعین بورجو قالیر بانگا تعاون دکانا

داها قویمور یاخینا صاحب دکان باهالیخ

دؤیؤ گؤرسه اوشاغیم غش ایلیوپ اَت چاغیریر

اَتی گیرسین گؤزونه یوخدو یئرآلمان باهالیخ

گئت حاج عزت گیله سن گؤر نه یئییر عشق ایلییر

فقرانن قویوسان آدینی نادان باهالیخ

منده پول یوخدو آلام اوغلوما بیر جت باشماخ

تومنی یوز تومنه ساتدی حاج عمران باهالیخ

دئمیرم تک دیزَنی ورزقانی اوخارانی

بلکه بوردان پیس اولوپ تبریز و تهران باهالیخ

بیری اطلس گئییری سونکی تاپانمیر پالازی

ایندی دنیا بئلدی تنها نه ایران باهالیخ

محتکر یخدی ائویم ایلدی دنیاده اسیر

دیک دوتوپدور قولاغین بو دلی حیوان باهالیخ

گؤرسه دربدده دوروپ لؤت کاسیبین گل بالاسی

او گونی اغلو گِییر اطلس و الوان باهالیخ

اولارا دین پول ووجدان پول و ایمان پولدی

چونکو اصلا اولارا گلمییپ ایمان باهالیخ

بار الاها سن ئوزون محتکیری ایله ذبون

بلکی آز سکته اده مرد مسلمان باهالیخ

«بخشی»آز ناله وفریادوفغان نغمسی ده

صاف سویون وار، چُرگین،توستولو قلیان،باهالیخ

قوجالیق

سینیم آلتمیش بشه چاتاندان بَری دنیا منه اولور دار یاواش یاواش

بُلبُلدم گل چیچکله اویناردیم یولومدا گورسنیرخار یاواش یاواش

عمرومده بیر کَسه پیس دِممیشدیم تملق ایلییپ باش اَیمه میشدیم

اوجا باش داغ کیمین اگیلمه میشدیم ایندی یاغیر باشا قار یاواش یاواش

اهل عیال چکیلیر قونشو پیس باخیر چوخ یوخون دوستلاریم دای اوزاقلاشیر

پوز اِیلیور منی یاندییر یاخیر اؤستؤمه گتیریر جار یاواش یاواش

سلام وئرن سلاممی کسیپدی قوهوم قارداش یالان یئره کؤسؤپدی

گؤزؤم نوردان دیز طاقتدن دؤشؤپدی طرلان یئرین آلیرر سار یاواش یاواش

هر کیمی گؤرورم پیس باخیر منه دانشسام طعنه لی سؤز آچیر منه

افاده ایلیور ناز ساتیر منه کسیلیپ باغلاردان بار یاواش یاواش

«بخشی» دییر دؤنسون فلکین چرخی

قوروسون آرازین داشقینلی ارخی

عمروم باشا چاتیپ قورتولان وختی

دای باخمیر ئوزومه یار یاواش یاواش

( Bağışlagınan məni ...)

Ürəgimi sənə verəbilmərəm

( Bağışlagınan məni ...)

Ürəgimi sənə verəbilmərəm

:Niyəki onu səndən qabaq öz ana yurduma ərməğan etmişəm

:Amma əllərimi sənə verə billəm

! bir bayraq götürəsən

:Ayaqlarımı sənə verə billəm

... insanlığa sarı bir addım götürəsən

(Şeir : Nikola vapetsarof ( bolğar şayiri

دوستلاردان گلایه

نقدر واریدیر اقتدار منده چوخ عزیز دوتاردی ائللریم منی

باغبان قوجالاندی بولود یاغمادی بستاندا قورودی گوللریم منیم

طایفامیزین شادلیغیدیم غمیدیم دنیادا نمونه دایی عمیدیم

باجی قارداشیما چوخ صمیمیدیم ثابت ایلمیشدی ایشلریم منیم

قاچاردیم هایینا سَسی گلنین یولداشیدیم آغلیانین گولنین

وکیلیدیم بیلمیه نین بیله نین اصلا تیتره مزدی دیزلریم منیم

یواش یواش کیچیک اولان یکلدی بیکار اولانلارین ایش اَله گلدی

پوزلی ایگیت اولدی دؤندی اِولندی یادیندان چیخارتدی سوزلریم منیم

بیری قهر ایلدی گلمدی بیزه بیری فخر ساتدی ویردیگیم میزه

مین جور ایراد تودی کیچیک بیر سؤزه باشلادی دانلادی دیللریم منیم

نیه دگیشیلدین نه گلدی سنه نیه اورک سوزون دمدین منه

شاید من ادیدیم بیر علاج سنه گوردوم دوشمان اولوپ دیللریم منیم

دئدیم منیم اَلدن اختیار گئدیپ یا بختیم یاتوپدور یا زمان دؤنوپ

عمر گئچیپ دوستلار الیمنن گئدیپ آزالیپدور پارتیم پوللاریم منیم

واللاه همینم کامیلدی عقلیم خیانت دانیشماز اصلا بو دیلیم

نقدور واریدی پولوم قلمیم اونونچون سُوَرمیش ایللریم منیم

کیمی گؤردون دانا یانا چیراغی پاییز گلدی باغمان پوزدی بوتاغی

«بخشی»شعرین یازسین اورکده داغی گوز یاشیم اولوپدور سئللریم منیم

حلقۀ بازویت

حلقۀ بازویت......

باز کن از کمرم

کنج آغوش تو

من تنگ نفس

در خطرم!!

کرده بودی گذر از کوچۀ رسوایئ .....دوش

من شنیدم که عجب ... ولوله ای ،غوغا بود

رّد پایئ.....زنگاهت ،.... به لب پنجره ام

بعدِ........ باران سحر نیز هنوز آنجا بود

تا سحرگاه....... در آغوش خیالت دیشب

تن من سوخته از...... آتش یک رویا بود

تا که.... همسایه نداند که تو.. اینجا بودی

لب من دوخته با..... بوسۀ آن لب ها بود

روی آن سینۀ پر مهر تو خفتن تا صبح

با نوازش به سرا پای تنم ...... زیبا بود

تاول بوسۀ سوزان تو.... داغ عشق است

که... سحر بر لب و بر سینۀ من پیدا بود

تنگِ آغوش خیال تو تمام شب را

مهربان چتر نگاهت.... به سر من وا بود

برکۀ چشم تو چون چشمۀ نیلی و زلا ل

دهن خواهش من.... تشنۀ دریا ها بود

بستر گرم لبانت ..... بغل بوسه گشود

کودک خستۀ تن درتب یک لالا ! بود

شب سرمای زمستانی وُ.... این شیدایئ

تنِ اندیشه ام آتش زده از گرما بود

پشت آن پرده و تاریکی شب ..هر لحظه

بین نقش تو وُ...این سایۀ شّک دعوا بود

پس همان بِه که نگاهت به پسِ پنجره بود

و نمیدید در این خانه.....چه ها !برپا بود

آنچنان غرق هیاهوت ....(پرستو) خوابید

باورش نیست که در خلوت خود تنها بود

پرستوارسطو شاعر معاصر منبع:وبلاگ مهندس عارف بخشی